ตำนานพระอินทร์ (พระอินทร์ในสวรรค์ ชั้นดาวดึงส์)

พบคุณลุงวัย 64 ปี มีจิตอาสา และเสียสละความสุขส่วนตัว ออกทำความสะอาดถนน และปลูกต้นไม้ทุกวันมา 20 ปี
โดยไม่ได้รับค่าตอบแทน เผยต้องการทำความดีถวาย "ในหลวง" และจะทำจนลมหายใจสุดท้าย แม้บางครั้งจะถูกมองว่าบ้า

และจิตอาสาชอบทำงานเพื่อส่วนรวม โดยเฉพาะการออกทำความสะอาดถนน และปลูกต้นไม้ทั้งในหมู่บ้านของตัวเอง
และตำบลใกล้เคียงทุกวันต่อเนื่องมาตลอดระยะเวลา 20 ปี

โดยชายสูงอายุรายนี้คือ นายจิตร สุวรรณชาตรี อายุ 64 ปี อยู่บ้านเลขที่ 35/1 หมู่ 5 บ้านหาร ต.บ้านหาร
อ.บางกล่ำ จ.สงขลา หรือที่ชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า หลวงจิตร คุณลุงจิตอาสาที่เสียสละความสุขส่วนตัวออกทำความสะอาดถนน
ทั้งโกยดินริมทาง ถางหญ้าที่รกร้าง และปลูกต้นไม้ ทุกวันติดต่อกันมากว่า 20 ปี โดยไม่ได้รับค่าตอบแทนใดๆ และบางครั้งถูกมองว่าบ้า
เพราะแทนที่จะไปทำงานส่วนตัวแต่กลับมาเสียเวลากับเรื่องที่ผู้คนมองข้าม และไม่มีใครสนใจ

ผู้สื่อข่าวได้ลงพื้นที่ไปติดตามข้อเท็จจริง และเรื่องราวชีวิตของ คุณลุงจิตร ที่บ้านพักเลขที่ 35/1 หมู่ 5 บ้านหาร ต.บ้านหาร
อ.บางกล่ำ จ.สงขลา ซึ่งพบว่า ยังมีสุขภาพ และร่างกายที่แข็งแรง และร่าเริงยิ้มแย้มแจ่มใสแตกต่างจากชายสูงอายุทั่วๆ ไป

คุณลุงจิตร บอกว่า ในทุกวันจะใช้เวลาช่วงเช้าตั้งแต่ 7 โมงเช้า จนถึงเที่ยง ขับรถกระบะสภาพเก่าคู่ชีพบรรทุกเครื่องมือทั้งจอบ
เสียม คราด มีดพร้า และบุ้งกี๋ออกตระเวนทำความสะอาดถนนทั้งในหมู่บ้านของตัวเอง และในตำบลใกล้เคียง เช่น ต.ท่าช้าง
ต.บางกล่ำ อ.บางกล่ำ และ ต.คลองแห อ.หาดใหญ่ ซึ่งมีเส้นทางเชื่อมต่อกัน

หากพบว่าจุดไหนที่มีดิน และหญ้าขึ้นมากลบบนไหล่ทาง หรือบนสะพานก็จะลงมือใช้จอบเสียมโกย และตัดออกเพื่อให้โล่งเตียน
ส่วนเศษดิน และหญ้าก็ไม่ทิ้งให้เกะกะนำใส่รถไปใช้เป็นปุ๋ยในสวนของตัวเอง รวมทั้งยังปลูกต้นไม้ซึ่งเน้นไม้ผล และพืชสวนครัว
เช่น มะม่วงหิมพานต์ ตะไคร้ กล้วย และมะม่วง ไว้บริเวณริมถนนที่ว่างเปล่าไม่กีดขวางการจราจรจนให้ผลผลิต ชาวบ้าน
และประชาชนที่ขับรถผ่านไปมาได้เก็บกิน หรือนำไปใช้ในงานบุญต่างๆ แต่มีข้อแม้หากจะเก็บต้องเก็บไปเผื่อคนอื่นด้วย

คุณลุงจิตร บอกว่า ตลอดระยะเวลา 20 ปี ที่ลงแรงทำความสะอาดถนน และปลูกต้นไม้ ไม่เคยเรียกร้อง หรือได้รับค่าตอบแทนจากหน่วยงานใด
เพียงเพื่อต้องการให้ชาวบ้านได้รับความสะดวกสบายจากการสัญจรไปมา สิ่งตอบแทนคือ คำขอบคุณ และรอยยิ้มจากผู้คนที่ผ่านไปมา ทั้งที่รู้จัก
และไม่รู้จักเพียงเท่านี้ก็มีความสุข แม้ว่าบางครั้งจะถูกมองว่าบ้าก็ตาม แต่ตรงกันข้ามกับชีวิตในวันนี้ที่รู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้ออกไปทำงานเพื่อส่วนรวม
แม้จะเป็นสิ่งเล็กๆ ที่ทุกคนมองข้าม และไม่ใช่หน้าที่เพราะมีหน่วยงานที่เกี่ยวข้องดูแลอยู่แล้ว แต่สำหรับตนเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เพราะหากตนไม่ทำก็ไม่มีใครทำ

คุณลุงจิตร ยังบอกอีกว่า สำหรับเวลาว่างในช่วงเย็น ก็จะทำงานเย็บผ้า และเปิดร้านขายของชำเล็กๆ น้อยๆ หรือออกไปทำสวนบ้าง
ชีวิตพอมีพอกิน ไม่มีรายจ่ายฟุ่มเฟือย เพราะไม่ดื่มเหล้า หรือสูบบุหรี่บางวันแทบไม่ต้องใช้เงิน ครอบครัวมีความสุข เพราะลูกเมียเข้าใจ
และจะทำต่อไปจนกว่าลมหายใจสุดท้ายของชีวิต โดยสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ และทำให้ไม่ท้อนั่นคือ การทำความดีเพื่อถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่
ที่พระองค์ทรงตรากตรำงานหนักกว่าตนหลายเท่า และทำให้หายเหนื่อย และมีกำลังใจทุกครั้งที่นึกถึงพระองค์ท่าน

ที่มา จาก หนังสือพิมพ์ผู้จัดการออนไลน์

อ่านเรื่องจากข้างบนแล้ว ลองมาพิจารณา เรื่องข้างล่างนี้ต่อไป

ประวัติ ท้าวอมรินทร์เทวาธิราช (พระอินทร์)

พระอินทร์ เป็นตำแหน่งของพระราชาแห่งเทพทั้งปวง ในสรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ตำแหน่งนี้จะผลัดเปลี่ยนหมุนเวียน
ไปตามผลแห่งบุญกรรมที่ได้กระทำไว้ พระอินทร์องค์ใดสิ้นบุญ ก็จะมีองค์ใหม่ขึ้นมาแทนที่ กล่าวได้ว่า
พระอินทร์นั้นมีหลายองค์ แต่ละองค์ก็มีอายุขัยเป็นไปตามบุญกุศลที่ตนได้กระทำมา

เรื่องราวของพระอินทร์น่าจะเป็นบทเรียนที่ช่วยให้รู้และเข้าใจถึงการทำประโยชน์เพื่อส่วนรวม ว่าท่านคิดอะไรถึงได้ทำเช่นนั้น
นอกจากนี้การได้เรียนรู้วิธีคิดและการกระทำของพระอินทร์ เป็นสิ่งที่เราสามารถกระทำตามได้ไม่ยาก ไม่ใช่เรื่องห่างไกลและเฟ้อฝันเลย
เพราะตัวท่านเองก็ได้ประพฤติปฏิบัติเช่นนี้ในขณะที่ยังเป็นมนุษย์ปุถุชน ซึ่งในที่นี้จะกล่าวถึงพระอินทร์สมัยพุทธกาลเท่านั้น

อดีตชาติของพระอินทร์

ณ หมู่บ้านมจลคาม แคว้นมคธ มีมาณพคนหนึ่งชื่อว่า มฆมาณพ มีใจใฝ่ให้ทาน รักษาศีลอยู่เสมอ ทั้งยังชอบแผ้วทาง
ทำงานสาธารณประโยชน์ต่างๆ เช่น ปรับพื้นที่ให้เรียบเสมอกัน สร้างศาลา ปลูกต้นไม้ ขุดสระน้ำ ทำถนนหนทาง ทำสะพาน
จัดทำจัดหาตุ่มน้ำ และสิ่งทั้งหลายเพื่อประโยชน์แก่ส่วนรวม มีปกติชอบความสะอาดเรียบร้อย ต้องการให้ท้องถิ่นดูสะอาดน่ารื่นรมย์

คิดดี คิดถูก คิดเป็น นำมาซึ่งความสุข

ขณะที่มฆมาณพทำงานในหมู่บ้าน ก็ใช้เท้าเกลี่ยฝุ่นในที่ซึ่งยืนอยู่ให้เรียบ คนอื่นเข้ามาแย่งที่ก็ไม่โกรธ กลับถอยไปทำที่อื่นให้เรียบต่อ
แต่ก็ยังมีคนมายึดที่ที่เกลี่ยเรียบไว้แล้วนั้นอีก ถึงกระนั้นมฆมาณพก็ไม่โกรธ กลับเห็นว่าคนทั้งปวงมีความสุขด้วยการกระทำของตน
ฉะนั้นกรรมนี้ ย่อมส่งผลกลับมาเป็นบุญที่ให้สุขแก่ตนแน่

มฆมาณพก็ยิ่งมีจิตขะมักเขม้น ตั้งใจที่จะทำพื้นที่ให้เป็นที่น่ารื่นรมย์มากยิ่งๆ ขึ้น จึงใช้จอบขุดปรับพื้นที่ให้เรียบเป็นลานให้แก่คนทั้งหลาย
ทั้งยังเอาใจใส่ให้ไฟให้น้ำในเวลาที่ต้องการและได้แผ้วถางสร้างทางสำหรับคนทั้งหลาย

ต่อมามีชายหนุ่มอีกหลายคนได้เห็นก็มีใจนิยมมาสมัคร เป็นสหายร่วมกันทำทางเพิ่มขึ้น จนมีจำนวนนับได้ ๓๓ คน
ทั้งหมดช่วยกันขุดถมทำถนนยาวออกไป จนถึงประมาณโยชน์หนึ่งบ้างสองโยชน์บ้าง

เมื่อประพฤติธรรม ย่อมไม่หวั่นภัยใด ๆ

ฝ่ายนายบ้านเห็นว่าคนเหล่านั้นประกอบการงานที่ไม่เหมาะสม ไม่สมควร จึงเรียกว่าสอบถามและสั่งให้เลิก แต่มฆมาณพและสหาย
กลับกล่าวว่า พวกตนทำทางสวรรค์ จึงไม่ฟังคำห้ามของนายบ้าน พากันทำประโยชน์ต่อไป นายบ้านโกรธและไปทูลฟ้องพระราชาว่า
มีโจรคุมกันมาเป็นพวก พระราชามิได้พิจารณาไต่สวน หลงเชื่อมีรับสั่งให้จับมฆมาณพและสหายมา แล้วปล่อยช้างให้เหยียบเสียให้ตายทั้งหมด

ฝ่ายมฆมาณพเห็นเช่นนั้นก็ได้ให้โอวาทแก่สหายทั้งหลาย ไม่ให้โกรธผู้ใดและให้แผ่เมตตาจิตไปยังพระราชา นายบ้าน ช้างและตนเอง
ให้เสมอเท่ากัน ชายหนุ่มทั้งหมดได้ปฏิบัติตาม ช้างไม่สามารถเข้าใกล้ด้วยอำนาจเมตตา

พระราชาเห็นดังนั้นจึงรับสั่งให้ใช้เสื่อลำแพนปูปิดคนเหล่านั้นเสีย แล้วปล่อยให้ช้างเหยียบอีก แต่ช้างกลับถอยไป พระราชารับสั่งให้นำคนเหล่านั้นมาเข้าเฝ้า แ
ล้วตรัสสอบถาม เมื่อทรงทราบความจริง ก็ทรงโสมนัสและทรงแต่งตั้งมฆมาณพให้เป็นนายบ้านแทนนายบ้านคนเดิม ซึ่งตอนนี้ถูกลงโทษให้เป็นทาส

บุญเท่านั้น ที่เป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลาย

สหายทั้ง ๓๓ คน นอกจากจะได้พ้นโทษออกมา ยังได้รับพระราชทานกำลังสนับสนุน ก็ยิ่งเห็นอานิสงส์ของบุญ มีใจผ่องใสคิดทำบุญให้ยิ่งๆ ขึ้นไปอีก
ได้สร้างศาลาเป็นที่พักของมหาชนเป็นถาวรวัตถุที่หนทางใหญ่สี่แพร่ง

ศาลานั้นได้แบ่งออกเป็น ๓ ส่วน คือ ส่วนหนึ่งเป็นที่อยู่ที่พักสำหรับคนทั่วไป ส่วนหนึ่งสำหรับคนเข็ญใจ ส่วนหนึ่งสำหรับคนป่วย ทั้ง ๓๓ คนไ
ด้ปูลาดแผ่นอาสนะไว้ทั้ง ๓๓ ที่ โดยตกลงกันไว้ว่า ถ้าอาคันตุกะเข้าไปพักบนแผ่นอาสนะของผู้ใด ก็ให้เป็นภาระของผู้นั้นจะรับรองเลี้ยงดู
มฆมาณพยังได้ปลูกต้นทองหลาง (โกวิฬาระ) ไว้ต้นหนึ่งในที่ไม่ไกลจากศาลา ภายใต้ต้นทองหลางได้วางแผ่นหินไว้ด้วย

มฆมาณพและสหายบำเพ็ญสาธารณกุศลเช่นนี้ตลอดชีวิต เรียกว่า บำเพ็ญวัตตบท ๗ ประการ ครั้นสิ้นอายุได้บังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์

วัตรบท ๗ ประการได้แก่

๑. เลี้ยงมารดาบิดาตลอดชีวิต
๒. ประพฤติอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ใหญ่ในตระกูลตลอดชีวิต
๓. มีวาจานุ่มนวลสุภาพตลอดชีวิต
๔. มีวาจาไม่ส่อเสียดตลอดชีวิต
๕. มีใจปราศจากความตระหนี่ ยินดีในการแจกทาน ครองเรือนตลอดชีวิต
๖. มีวาจาสัตย์จริงตลอดชีวิต
๗. ไม่โกรธ แม้ว่าถ้าโกรธก็ระงับได้ทันทีตลอดชีวิต

ทรงมีหลายชื่อ

ชื่อที่เรียกพระอินทร์มีหลายชื่อ แต่ละชื่อบอกถึงคุณสมบัติหรือกุศลที่ทรงได้ทำมาในอดีต

ท้าวมฆวาน - เมื่อสมัยเป็นมนุษย์ชื่อว่า มฆะ
ท้าวปุรินททะ- เมื่อสมัยเป็นมนุษย์ได้ให้ทานในเมือง
ท้าวสักกะ- เมื่อสมัยเป็นมนุษย์ได้ให้ทานโดยความเคารพ
ท้าววาสะ หรือวาสพ - เมื่อสมัยเป็นมนุษย์ได้ให้ที่พัก
ท้าวสหัสสักขะ หรือ สหัสสเนตร หรือ ท้าวพันตา - ทรงคิดรู้ความทั้งพันชั่วเวลาครู่เดียว
ท้าวสุชัมบดี - ทรงมีชายาชื่อสุชา
ท้าวเทวานมินทะ หรือพระอินทร์ - ทรงครอบครองราชสมบัติเป็นอิสริยาธิบดีแห่งทวยเทพชั้นดาวดึงส์

ความเพียร

ในคราวที่สุวีวรเทวบุตรขอพรกับพระอินทร์ ว่าขอให้ตนได้เป็น "ผู้ที่เกียจคร้าน ไม่ขยันหมั่นเพียร ไม่ทำกิจที่ควรทำ แต่ก็ได้รับความสำเร็จทุกอย่างตามที่ปรารถนา"

พระอินทร์ทรงตรัสเพื่อให้คิดว่า

"คนเกียจคร้านบรรลุถึงความสุขอย่างยิ่งในที่ใด ก็ให้ท่านจงไปในที่นั้นเอง และช่วยบอกให้ข้าพเจ้าได้ไปในที่นั้นด้วย"

ถึงกระนั้น สุวีรเทวบุตรก็ยังขอพรว่า "ขอพระองค์ได้โปรด ประทานพรความสุขชนิดที่ไม่มีทุกข์โศก โดยไม่ต้องทำอะไรเลย"

พระอินทร์ตรัสว่า "ถ้าจะมีใครดำรงชีวิตอยู่โดยไม่ต้อง ทำอะไรในทิศทางไหน นั่นเป็นทางนิพพานแน่ ให้ท่านจงไปและช่วยบอกข้าพเจ้าให้ไปด้วย"

ขันติธรรม

ในสงครามคราวหนึ่งฝ่ายเทวดาชนะอสูร ท้าวเวปจิตติอสุรินทร์ถูกจับได้และถูกพันธนาการมายังสุธัมมสภา ขณะที่เข้าและออกจากสภา
ก็ได้บริภาษด่าพระอินทร์ด้วยถ้อยคำหยาบช้าต่างๆ แต่พระอินทร์ก็ไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย

พระมาตลีเทพสารถีจึงทูลถามพระอินทร์ว่า "ทรงอดกลั้น ได้เพราะกลัว หรือว่า เพราะอ่อนแอ"

พระอินทร์ตรัสว่า "เราทนได้ไม่ใช่เพราะกลัว ไม่ใช่เพราะอ่อนแอ แต่วิญญูชนเช่นเราจะตอบโต้กับพาลได้อย่างไร"

พระมาตลีแย้งว่า "พาลจะกำเริบถ้าไม่กำหราบเสีย เพราะฉะนั้นผู้มีปัญญาพึงกำหราบเสียด้วยอาชญาอย่างแรง"

พระอินทร์ "เมื่อรู้ว่าเขาโกรธแล้วมีสติสงบลงได้ นี่แหละ เป็นวิธีกำหราบพาล

พระมาตลีก็ยังแย้งว่า "ความอดกลั้นดังนั้นมีโทษ พาลจะเข้าใจว่าผู้นี้อดกลั้นเพราะกลัว ก็จะยิ่งข่ม เหมือนโคยิ่งหนีก็ยิ่งไล่"

พระอินทร์ "พาลจะคิดอย่างไรก็ตาม ประโยชน์ของตนสำคัญยิ่ง และไม่มีอะไรจะยิ่งไปกว่าขันติ ผู้ที่มีกำลัง อดกลั้นต่อผู้ที่อ่อนแอ
เรียกว่าขันติอย่างยิ่ง เพราะผู้ที่อ่อนแอ ต้องอดทนอยู่เองเสมอไป ผู้ที่มีกำลังและใช้กำลังอย่างพาล ไม่เรียกว่า มีกำลัง
ส่วนผู้ที่มีกำลังและมีธรรมะคุ้มครอง ย่อมไม่โกรธตอบ

ผู้โกรธตอบผู้โกรธ หยาบมากกว่าผู้โกรธทีแรก ส่วนผู้ที่ไม่โกรธตอบผู้โกรธชื่อว่าชนะสงครามที่ชนะได้ยาก ผู้ที่รู้ว่าเขาโกรธ แต่มีสติสงบได้
ชื่อว่าประพฤติประโยชน์ทั้งแก่ตนและผู้อื่น แต่ผู้ที่ไม่ฉลาดไม่รู้ธรรมก็ย่อมจะเห็นผู้ที่รักษาประโยชน์ตนและผู้อื่นทั้งสองฝ่ายดังกล่าว ว่าเป็นคนโง่เสีย"

ความไม่โกรธ

ครั้งหนึ่งพระอินทร์เข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้าแล้วทูลถามว่า "ฆ่าอะไรได้อยู่เป็นสุข ฆ่าอะไรได้ไม่โศก" พระพุทธองค์ตรัสตอบว่า "ฆ่าความโกรธ"

ในครั้งหนึ่งได้มียักษ์ตนหนึ่งผิวพรรณเศร้าหมอง รูปร่างน่าเกลียด ขึ้นไปนั่งบนอาสนะของพระอินทร์ พวกเทพชั้นดาวดึงส์พากันโพนทนาติเตียน
แต่ยิ่งโพนทนาติเตียน ยักษ์นั้นก็ยิ่งงามยิ่งผ่องใส จนพวกเทพพากันประหลาดใจว่า น่าจะเป็นยักษ์กินโกรธ

พระอินทร์ทรงทราบความนั้นแล้วได้เสด็จเข้าไป ทำผ้าเฉวียงพระอังสะข้างซ้าย คุกเข่าขวาลง และประคองอัญชลีเหนือพระเศียร
ประกาศพระนามของพระองค์ขึ้น ๓ ครั้งว่า พระองค์คือ ท้าวสักกะจอมเทพ ยักษ์นั้นกลับมีผิวพรรณเศร้าหมอง รูปร่างน่าเกลียดยิ่งขึ้นจนหายไปในที่นั้น
พระองค์ขึ้นประทับบนอาสนะของพระองค์แล้วตรัสอบรมพวกเทพ และตรัสว่า พระองค์ไม่ทรงโกรธมาช้านาน ความโกรธไม่ตั้งติดในพระองค์
แม้จะโกรธชั่ววูบเดียวก็ไม่กล่าวผรุสวาจา ทรงข่มตนได้

คราวหนึ่งพระองค์ทรงอบรมเทพทั้งหลายว่า ให้มีอำนาจเหนือความโกรธ อย่าจืดจางในมิตร อย่าตำหนิผู้ไม่ควรตำหนิ อย่ากล่าวส่อเสียด
อย่าให้ความโกรธเข้าครอบงำ อย่าโกรธตอบผู้โกรธ ความไม่โกรธและความไม่เบียดเบียนมีอยู่ในพระอริยะทั้งหลายทุกเมื่อ ความโกรธทับบดคนบาปเหมือนภูเขา

จะเห็นได้ว่าคุณธรรมที่พระอินทร์ทรงประพฤติปฏิบัติทั้งขณะที่เป็นมนุษย์และเทวดา เป็นสิ่งที่เราสามารถกระทำตามได้ เป็นตัวอย่างที่ด
ีของการบำเพ็ญสาธารณประโยชน์โดยหวังผลคือ ความสุขของส่วนรวม

เมื่อมีภาพและข่าว เกี่ยวกับการทำดีด้วยการเสียสละกำลังแรงกาย แรงใจทำงานเพื่อปวงชน ไม่หวั่นต่อความทุกข์ยากแสนเข็ญ ไม่คำนึงถึง
ประโยชน์แห่งตน เช่น ภาพข่าวข้างบน ก็อดที่จะคิดถึงประวัติความเป็นมาขององค์อินทร์ไม่ได้ ขอให้ท่าน สาธุ ชนได้นำไปตรองดูเถิด

บทแทรก โดยนายนิคม พวงรัตน์ ผู้รวบรวมและเผยแพร่

-------------------------

อารามโรปา วนโรปา
เย ชนา เสตุการกา
ปปญฺจ อุทปานญฺจ
เย ททนฺติ อุปสฺสยํ
เตสํ ทิวา จ รตฺโต จ
สทา ปุญฺญํ ปวฑฺฒติ.

ชนเหล่าใด สร้างสวน ปลูกป่า ให้โรงประปา บ่อน้ำ และที่พักอาศัย บุญของชนเหล่านั้น ย่อมเพิ่มพูนทุกเมื่อ ทั้งคืนทั้งวัน

--------------------------------------------------

คัดลอกจาก: ธรรมะเพื่อชีวิต
เล่มที่ ๓๓ ฉบับเข้าพรรษา ๒๕๔๕
มูลนิธิพุทธศาสนศึกษา วัดบุรณศิริมาตยาราม